Czyż wzrok się ducha, zfrasował w walk trudzie
Że tak ponury? — przyjaciel zapyta —
I świat, i ludzie, przyjaciel, kochanka,
W zamglonem oku tajny smutek czyta,
Czyta od ranka!
I jak z tajemnej wyższych myśli księgi,
Chociaż myśl każdą, rozrywa i chwyta
Nie dojdzie twórczej niebiosów potęgi!
Zwiędłego kwiatu niech o nic nie pyta! —
I na świat spojrzysz pogardliwem okiem,
A świat powita Cię mianem warjata;
Kochance smutny uśmiech odpowiedzią
Co jej odsłoni stan duszy jej brata.
Przyjacielowi uczuć twych spowiedzią
Będzie łza — duszy wypłakana okiem!
I świat ruszywszy ramionami, pójdzie
Kochanka pieszczot obsypie kwiatami,
Przyjaciel sercem w głębie serca dojdzie
I będzie cierpiał twojemi ranami —
Lecz nikt nie pojmie — ty sam nie znasz siebie!
Smutny, bo wszystkie pieśni twojej duszy
Już wyśpiewane spoczęły w twem niebie
A ciche tchnienie, zgraja wyjców głuszy.
Lecz bądź silniejszy od twego cierpienia
l o wieńcem świętym skronie opromienia! —
Bo wieszcz bez pieśni jak ryba bez wody
Świat mu szpitalem — uśnie snem kamienia,
Gdy nie ma chwały! miłości! swobody!
Cierpienia szczęścia! i szczęścia cierpienia!
I za odpowiedź w ponurem milczeniu,
Pochwycisz bardon [1] i spytasz sam siebie
Czemu ja smutny? — i po strun twych brzmieniu
Ulecisz duchem w niebiosa twych światów.
A za odpowiedź pytającym Ciebie
I świat na ziemię kilka świeżych kwiatów!
I świat paszczękę rozdziawi zdziwiony
Kochanka nowych pieszczot odda krocie,
- ↑
Bardon — czeskie bardun z środkowo-górno-niemieckiego pardune — średniowieczny instrument podobny do lutni i liry; — przypis za: Władysław Kopaliński „Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych” (wydanie XVI rozszerzone), Wiedza Powszechna, Warszawa, 1989, str. 59; Jan Tokarski „Słownik wyrazów obcych”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1980, str. 69.
