Aż do pojmania Jana, co miało miejsce prawdopodobnie podczas lata 29 r., Jezus przebywał w okolicach Morza Martwego i Jordanu. Pobyt na pustyni judejskiej uchodził powszechnie za okres przygotowywania się do wielkich zdarzeń; było to usunięcie się od zgiełku świata i skupienie ducha przed wystąpieniem na widownię publiczną. Jezus, idąc za przykładem innych, spędził tedy czterdzieści dni na puszczy i przez cały czas pościł, mając za towarzyszy jedynie dzikie zwierzęta. Zajęło to niezmiernie fantazyę jego uczniów; według wiary ludu pustynia była siedzibą złych duchów[1]. Niema chyba na ziemi bardziej opustoszałego i smutnego zakątka, jak ów skalisty zrąb gór, wznoszący się na zachodniem wybrzeżu Morza Martwego. Wierzono, iż w czasie pobytu w tej strasznej okolicy był wystawiony na przerażające próby, że szatan dręczył go złudnemi widziadłami i kusił obietnicami, że wreszcie aniołowie,
- ↑ Łukasz XI, 24: »Gdy duch nieczysty wychodzi od człowieka, przechadza się po miejscach suchych, szukając odpoczynienia.« Tobiasz VIII, 3.
