Ten nowy ład ma trwać wiecznie. Ani raj, ani piekło nie będzie miało końca. Dzieli je przepaść nieprzebyta[1]. Syn Człowieczy, siedzący po prawicy Boga, będzie sprawował rządy w tym ostatecznym stanie rzeczy[2].
Że w to wszystko wierzyli dosłownie uczniowie a niekiedy sam mistrz, bije wyraźnie z pism owoczesnych. Jeżeli pierwsze pokolenie chrześcian posiadało wiarę głęboką i silną, to dlatego, że oczekiwało bliskiego końca świata[3] i wypełnienia wielkiego »objawienia« Chrystusowego[4]. Okrzyk »czas jest bliski«[5], od którego Apokalipsa się zaczyna i na którym się kończy, te wciąż powtarzane słowa »kto ma uszy, niech słucha«[6], były słowami nadziei, były hasłami całego okresu apostolskiego. I hasłem stało się też wyrażenie syryjskie Maran atha »Nasz Pan przychodzi[7], hasłem, które podawano sobie z ust do ust dla umocnienia się w wierze i nadziei. Apokalipsa, napisana w 68 r.
- ↑ Łuk. XVI, 28.
- ↑ Marek III, 29; Łuk. XXII, 69; Dzieje Apost. VII, 55.
- ↑ Dzieje Apost. II, 17; III, 19 i nast.; I Kor. XV. 23—24, 52; I Tes. III, 13; IV, 14 i nast.; V, 23; II Tess. II, 8; I Tym. VI, 14; II Tym. IV, 1; Tyt. II, 13; List Jakóba V, 3, 8; List Judy 18; II Piotra, III w całości; cała Apokalipsa, w szczególności I, 1; II, 5, 16; III, 11; XI, 14; XXII, 6, 7, 12, 20; porów. IV Ezdraszowe, IV, 26.
- ↑ Łukasz XVII, 30; I Kor. 1, 7—8; II Tess. I, 7; I św. Piotra I, 7, 13; Apok. I, 1.
- ↑ Apok. I, 3; XXII, 10.
- ↑ Mat. XI, 15; XIII, 9, 43; Marek IV, 9, 23; VII, 16; Łuk. VIII, 8; XIV, 35; Apok. II, 7, 11, 27, 29; III, 6, 13, 22; XIII, 9.
- ↑ I Kor. XVI, 22.
