Najlepszą miarą tego, że Jezus nie utonął całkiem w ideach apokaliptycznych, jest fakt, że właśnie wtedy, kiedy się niemi najbardziej zajmował, z szczególną pewnością siebie zakłada podwaliny trwałego kościoła. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że sam z pomiędzy uczniów wybrał tych, których później nazywano przeważnie »apostołami«, albo »dwunastoma«; następnego dnia po jego śmierci stanowili oni zwartą korporacyę, która drogą wyboru uzupełniała liczbę brakujących[1]. Byli to dwaj synowie Jonasza, dwaj synowie Zebedeusza, Jakób syn Kleofasa, Filip, Natanael bar-Tolmeusz, Tomasz, Lewi syn Alfeusza albo Mateusz, Szymon Zelotes, Tadeusz albo Lebeusz i Judasz z Keriot[2]. Prawdopodobnie z liczbą tą wiąże się wspomnienie dwunastu pokoleń Izraela[3]. Owych »dwunastu« tworzy grupę wybranych uczniów, śród których pierwsze miej-
Strona:Ernest Renan - Żywot Jezusa.djvu/300
Ta strona została uwierzytelniona.
ROZDZIAŁ XVIII.
Instytucye Jezusa.
