od założenia Rzymu, prawdopodobnie na kilka lat przed rokiem 1-ym ery naszej, t. j. przed domniemaną datą jego urodzenia, przyjętą przez wszystkie narody ucywilizowane[1].
Nadane mu imię Jezus jest odmianą imienia Jozue (Jeszua — Joszua, przyp. tł.). Było to imię bardzo powszechne; rozumie się, że potem dopatrywano się w tem imieniu treści mistycznej i aluzyi do roli Jezusa jako Zbawiciela[2]. Może nawet on sam, jak wogóle wszyscy mistycy, zajmował się podobnemi myślami. Nieraz już zdarzało się w dziejach, że imię, nadane dziecku bez ubocznej intencyi, stawało się potem bodźcem do czynów niezwykłych. Serca gorące nie godzą się nigdy na to, by cokolwiek, co ich dotyczy, było rzeczą ślepego przypadku. Wszystko dzieje się z woli bożej, a fakt najdrobniejszy jest wyrazem, znakiem, wskazówką zrządzenia bożego.
Ludność Galilei była bardzo mieszana, jak już tego sama nazwa dowodzi[3]. Za czasów Jezusa prowincya ta była przepełniona Fenicyanami, Syryjczykami, Ara-
- ↑ Wiadomo, że myśl liczenia nowej ery od narodzenia Jezusa podał pierwszy Dionysius Exiguus, opat rzymski, żyjący w VI wieku. Przy obliczaniu lat oparto się na niektórych danych czysto hypotetycznej natury.
- ↑ Mat. I, 21: »A urodzi syna, i nazowiesz imię jego Jezus; albowiem on zbawi lud swój od grzechów ich.« Łukasz I, 31 i nast.: »A oto poczniesz w żywocie i porodzisz syna, i nazowiesz imię jego Jezus. Ten będzie wielki, a synem Najwyższego będzie nazwany, i da mu Pan Bóg stolicę Dawida, ojca jego. I będzie królował nad domem Jakubowym na wieki, a królestwu jego nie będzie końca.«
- ↑ Gelil haggojim: »Okręg pogan«.
Azaż nie mówi Pismo, iż z nasienia Dawidowego i z Betlehemu, miasteczka, gdzie był Dawid, przyjdzie Chrystus?«).
