- ↑ Zakład Ekotoksykologii, Zamiejscowy Wydział Biotechnologii w Weryni, Uniwersytet Rzeszowski, Werynia 502, 36-100 Kolbuszowa, e-mail: lukasz.luczaj@interia.pl
- ↑ Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej, Uniwersytet Wrocławski, ul. Szewska 50/51, 50-139 Wrocław, e-mail: monikakujawska@gmail.com
Termin etnobiologia jest rzadziej spotykany w piśmiennictwie naukowym niż etnobotanika. Wynika to z faktu, iż powstaje znacznie więcej studiów na temat relacji między społecznościami ludzkimi i światem roślin niż światem zwierząt czy minerałów. Jednak tworząc nazwę czasopisma, pomimo pewnej pokusy, nie użyliśmy tytułu Etnobotanika Polska, tylko szerszy – Etnobiologia Polska. Dzięki temu możemy w naszym piśmie pomieścić szeroką gamę artykułów także o użytkowaniu grzybów, zwierząt oraz prace etnoekologiczne.
Ale dlaczego po polsku? Obecnie lingua franca nauki to przecież język angielski… My jednak dostrzegamy niszę właśnie w piśmie etnobiologicznym po polsku, i to w piśmie ogólnodostępnym w wersji on-line. Współczesny badacz zajmujący się etnobiologią ma do wyboru kilka pism w języku angielskim, gdzie opublikować może swoje prace, np. Journal of Ethnobiology and Ethnomedicine, Ethnobotany Research and Applications, Journal of Ethnopharmacology, Economic Botany czy Journal of Ethnobiology. Pisma te przyjmują jednak chętnie tylko publikacje ważne w skali globu, artykuły porównawcze, dyskusyjne itp. Tymczasem badacze chcą czasem podzielić się drobnymi doniesieniami ważnymi w skali lokalnej, ale nie interesującymi w szerszej perspektywie międzynarodowej. Często też, pisząc o polskiej etnolingwistyce bądź cytując źródła historyczne, bardziej naturalnie jest używać języka polskiego. Obecnie etnobiologia rozwija się bardzo dynamicznie na świecie, powstają nowe terminy wykorzystywane zarówno w teorii jak i w metodologii – pojęcia te warto przeszczepiać na grunt języka polskiego. Poza tym wciąż znajomość języka angielskiego wśród humanistów nie jest zadowalająca. Chcieliśmy więc stworzyć interdyscyplinarną platformę wymiany informacji między polskimi badaczami ze środowisk biologów, ekologów, etnologów, historyków, archeologów, lingwistów, farmaceutów, technologów żywienia i agronomów. Mamy nadzieję, że badacze ze wszystkich tych dziedzin będą chcieli publikować prace dotyczące użytkowania roślin, zwierząt i grzybów przez człowieka oraz poświęconym interakcjom zachodzącym między środowiskiem naturalnym i społecznościami lokalnymi.
