Strona:Eugeniusz Janota - Przewodnik w wycieczkach na Babią Górę, do Tatr i Pienin.djvu/62

 Naprzeciwko Sromowiec wyżnich na Spiżu miasteczko Stara Wieś. Pokojem 1474 r. tutaj zawartym ukończono spory o korony czeską i węgierską, synom Kazimierza IV ofiarowane.
 W Sromowcach niżnich słaba szczawa.
 Na przeciwnym (południowym) brzegu Dunajca w tak zwanéj dolinie św. Antoniego leży Czerwony Klasztor. R. 1241 Sasi spiscy okopali się przed Tatarami na górze Hledon (mons Lethon) zwanéj stąd górą schronienia (lapis refugii, Landok), i tam z dobytkiem swym trzy lata przesiedzieli. Póżniéj zaczęli tam pustelnicy chatki swe stawiać. Wreszcie 1303 r. stanął tam klasztor za wspólném staraniem wszystkich 24 parafij kapituły spiskiéj. Berzewiccy hrabiowie na Niedzicy darowali klasztorowi prócz innych wieś Lechnicę wraz z rybołówstwem w Dunajcu i połowę młyna we wsi Heynburg, a Kokosz syn Rykolfa z Berzewicy r. 1319 założył klasztor lechnicki, od pokrycia dachówkami od ludu czerwonym zwany. Wilhelm Drugeth, star. spiski i wojewoda Kumanów, uposażył go Starą Wsią 1335 r., gdzie 1344 legat papiezki Guido zaczął budowę kościoła, a 1352 r. Jan przeor Kartuzów w Landok darował wieś Relów. R. 1381 Ludwik król polski i węgierski nakazał Bolkowi, księciu opolskiemu i staroście czorsztyńskiemu, by nie wzbraniał kartuzom lechnickim łowienia ryb na polskim brzegu Dunajca. R. 1393 Jadwiga królowa uposażyła klasztor stałym dochodem soli z żup bocheńskich, tudzież młynem na polskiéj stronie. Władysław Jagiełło zatwierdził to nadanie we Lwowie 1425 r. Tego samego roku polscy Hussyci pod wodzą Wierzbięty z Przyszowéj, Zawiszy, Wrzaszowskiego i Wornickiego, pustosząc ojczystą ziemię napadli także klasztor lechnicki i złupili, zakonników pozabijali, przeora Mikołaja, iż im skarbów klasztornych nie chciał pokazać, z sprzętami zabranemi uprowadzili do Gliwic, skąd byli wyszli. R. 1433 Hussyci pod wodzą Biedrzyca powtórnie zrabowali klasztor. A gdy także wspomniany już wyżéj Fryc Rusin klasztoru nie zostawiał w pokoju, więc pozostali zakonnicy musieli opuścić klasztor. Za wojen Zapoljego z cesarzem Ferdynandem klasztorne włości téż nie mało ucier-