Strona:F. A. Ossendowski - Afryka.djvu/11

 Cudzoziemiec spojrzał na niego i uśmiechnął się łagodnie:
 — Podobasz mi się, mój mały! — zawołał. — A wiesz dlaczego? Dlatego, że nie narzucasz się natrętnie, nie skamlesz płaczliwym, niewolniczym głosem i masz śmiałe i wesołe oczy. Posłuchaj, mój mały przyjacielu Mohammedzie, przybyłem nie do Kairu, który znam, lecz do Egiptu. Potrzebuję nie przewodnika dla opowiadania mi przeróżnych bajek i głupstw, lecz tłómacza, dla porozumienia się z ludnością. Jeżeli więc nie zedrzesz ze mnie skóry, to ubijemy interes — i ty, i ja. Pojechalibyśmy aż do południowej granicy Egiptu i spędzili razem cały miesiąc. Gadajże teraz, ile żądasz za swoją pracę?
 Mohammed namyślał się długo, aż wreszcie wymienił rzeczywiście skromną sumę, jarzącemi się oczyma patrząc na gościa.
 — Zgoda! — kiwnął głową nieznajomy. — Jutro prędko przebiegniemy Kair, a wieczorem wsiądziemy na statek. O szóstej rano spotkasz mnie na tarasie przed hotelem.
 Mohammed pożegnał go i pobiegł do ojca, aby opowiedzieć mu o wszystkiem.
 Po drodze wpadł do portjera i, wskazując ręką stojącego na chodniku gościa, zapytał:
 — Jak zapisaliście tego cudzoziemca w rejestrze meldunkowym, panie Izmailu?
 Portjer, nałożywszy okulary, przewrócił kilka kart dużej księgi i przeczytał: