Strona:F. A. Ossendowski - Dzieje burzliwego okresu.djvu/252

 Jeszcze chwila i spadłbym do wody, gdy nagle drgnąłem i obejrzałem się. Licho ubrany człowiek z przeraźliwym, pełnym rozpaczy krzykiem wdrapał się na ogrodzenie mostu i skoczył do rzeki.
 Nie spojrzawszy nawet, co się z nim stało, przebiegłem na drugą stronę jezdni, gdzie wisiały przyrządy ratownicze, i zacząłem w pośpiechu zrzucać do wody duże kule korkowe i koło, obszyte nieprzemakalną tkaniną.
 Gdy wszystko to wyrzuciłem do rzeki, spojrzałem nadół. Samobójca już się wynurzył z wody, bezradnie i bezładnie podnosząc ręce, i znowu wydał okrzyk. Zgroza i rozpacz bezgraniczna zabrzmiały w głosie tonącego człowieka. Spostrzegł jednak płynące o kilka metrów przed nim koło ratunkowe, zaczął doganiać je, z całej siły tłukąc wodę rękami i nogami. Jednocześnie od brzegu pomknęła ku niemu łódź posterunku policji. Wkrótce wydobyto go z wody, drżącego, niemego z przerażenia. Gdy łódź dobiła do brzegu, zbiegłem na dół i zajrzałem w oczy samobójcy. Przecież to był w tej chwili najbliższy dla mnie człowiek, gdyż obaj jednocześnie staliśmy już w obliczu śmierci! Zdziwiłem się, bo w oczach jego spostrzegłem taką szaloną żądzę i radość życia, iż wydało mi się, że słyszę nawet triumfujący krzyk, witający powrót do ludzi, ruchu, walki, zmagania się z losem!
 Nie czułem więcej głodu i rozpaczy. Nie wiedziałem jeszcze, co mam czynić dalej i co ze mną będzie, lecz czułem, że Bóg nie dopuści mojej zguby, jak nie pozwolił temu biedakowi umrzeć w chwili rozpaczy.
 Schodziłem z mostu, w stronę parku. Nagle mignął mi zapalający się i gasnący szyld elektryczny:
 — „Fabryka tutek do papierosów Coillou“.
 Nie zdając sobie zupełnie sprawy z tego, co i poco to robię, odczytałem adres fabryki i poszedłem na drugi koniec miasta.