Strona:F. A. Ossendowski - Kruszenie kamienia.djvu/300

zdumieniem patrzał na cywila, który najspokojniej w świecie zaczął się ubierać, cicho pogwizdując marsyljankę.
 — Hej, tam! Coś za jeden? — spytał oficer po niemiecku.
 Reporter spojrzał na niego i, potrząsnąwszy głową, odpowiedział po francusku:
 — Nie rozumiem, monsieur!...
 — To pan jest Francuz? — zadał kozak nowe pytanie.
 Ponieważ pytał po niemiecku, Nesser powtórzył:
 — Nie rozumiem, monsieur!
 Oficer kozacki namyślał się, a potem zaczął gwizdać marsyljankę i palcem wskazywać na Nessera.
 — Français? Français? — pytał.
 Reporter udał wielką radość i zawołał:
 — Oui! oui! Monsieur! Oh, monsieur!
 Rozpoczął długą mowę w najpiękniejszej francuzczyźnie, opowiadając o swoich przygodach i wyrażając zadowolenie, iż się znajduje wśród przyjaciół Francji.
 — Vive la Russie! — zakończył grzmiącym okrzykiem przemówienie, z którego tylko te ostatnie słowa były znane kozakowi.
 Uśmiechnął się jednak przyjaźnie, wzruszył ramionami, poczęstował Nessera papierosem i powiedział coś do stojących przy drzwiach żołnierzy. Ci natychmiast przykryli szerokiemi dłońmi płaskie, mongolskie twarze i parsknęli głośnym śmiechem.
 Jak się okazało, kozacy podkradli się w nocy do pozycyj austrjackich, porąbali warty i, natrafiwszy na patrol pruski, wzięli go do niewoli. Otoczony kozakami Nesser długo maszerował po błotnistej,