Strona:F. A. Ossendowski - Kruszenie kamienia.djvu/68

Nesser, wybuchając śmiechem. — Rozmawiałem z tobą, a właściwie mówiłem do ciebie, jak do posągu Buddy, nie czekając odpowiedzi, aż tu nagle widzę, że zajmujesz się sprawami, które należą do duchownych oszustów lub do przebrzydłych świętoszków!
 — Wstąpmy do proboszcza! — powtórzył z odcieniem nalegania Gramaud.
 — Jeżeli chcesz koniecznie... — zgodził się reporter, wzruszając ramionami.
 Przecięli pole i przez małą furtkę weszli do ogrodu plebanji. Zdaleka dobiegł ich wysoki, wibrujący oburzeniem tenor, należący niezawodnie do młodego mężczyzny. Gramaud zatrzymał się i nadsłuchiwał.
 — Morały komuś prawi... — szepnął i łagodnie zmrużył czarne oczy.
 — To twój klecha tak tenorowo kwiczy? — spytał Nesser.
 — Proboszcz... — kiwnąwszy głową, szepnął Gramaud.
 Ksiądz tymczasem coraz bardziej podnosił głos.
 — Trzeba być ślepcem, aby nie wiedzieć, że wojna jest konieczna, mój poczciwy Gillet! — wołał.
 — Jednak nawet Pismo Święte, proszę księdza... — bronił się zmieszany, nieśmiały bas.
 — Mój poczciwy człowieku, nie staraj się przebrnąć rzeki, gdy nie wiesz, jak jest głęboka! Pamiętaj tylko, że w Piśmie Świętym stoi wyraźnie: „mający oczy, niech widzą, mający uszy, niech słyszą...“ Z tego się rodzi zrozumienie, dobry Gillet, a sprawiedliwe zrozumienie — to przejaw ducha Bożego, który wstąpił w nas od chwili stworzenia pierwszego człowieka! Tak, tak, mój poczciwcze!