Strona:F. A. Ossendowski - Kruszenie kamienia.djvu/92

ulokować na noc. Wspomniał o tem w rozmowie z oficerami. Jeden z nich zaprosił korespondenta do siebie. Wkrótce siedzieli w namiocie przy małym stoliku i jedli gorącą polewkę.
 — Prawdopodobnie będę mógł służyć panu gościną tylko na dzisiejszą noc, — rzekł oficer. — Jutro... jutro nas już tu nie będzie...
 — Dlaczego? — spytał Nesser.
 — Jutro, jak pan słyszał w sztabie, rozpocznie się bitwa. Pierwszy pójdę z moją kompanją...
 — Skąd pan to wie? — zawołał reporter. — Dyspozycja jeszcze nie przyszła.
 — Ja wiem, że zacznę bitwę w Ardennach pierwszy, — z radosnym uporem w głosie powtórzył oficer. — Jesteśmy wszak wysunięci najdalej naprzód, tuż za osłaniającą nas kawalerją, która w tej chwili odchodzi na tyły.
 — Pan się z tego cieszy? — zapytał Nesser, mrużąc oczy.
 — Tak! — odpowiedział oficer i urwał.
 — Dlaczego? — rzucił pytanie reporter.
 Oficer odgarnął wtył spadające mu na białe czoło ciemne pasmo włosów i odparł cicho:
 — Moja kompanja składa się z samych socjalistów, czy może nawet syndykalistów, jak ich nazywają. Ci nienawidzą burżuazji, rządu, społeczeństwa, a także inteligencji, którą uważają, nie bez powodu, zresztą, za służebnicę kapitału, wyzyskującego proletarjat...
 — Nie rozumiem... — zauważył Nesser.
 — Ach, przepraszam!... — zawołał oficer. — Przecież nie poznaliśmy się jeszcze? Nazywam się — René do Langlois, dowódca 3-ej kompanji.
 Nesser wymienił swoje nazwisko.