Strona:F. A. Ossendowski - Lisowczycy.djvu/106

 — Kiep kpa kpa, a kiep kpa odekpa — szepnął Marcinek i, obejrzawszy się, zatrzymał konia.
 — Ważna to wieść, że Trubeckoj na Smoleńsk uderzyć zamierza, a straż przednia już blisko. Czy wiedzą o tem hetman i pan Lisowski? Oby nieszczęścia nie było! Chryste Panie, zmiłuj się nad nami!
 Pomyślał chwilę Marcinek i rzekł:
 — Chłopcy! jeden z nas musi duchem skoczyć nazad i wieść hetmanowi o Trubeckim zanieść. Wiem, że każdemu ochotnie do Moskwy się przedrzeć i tam dokazywać... Pociągniemy przeto los!
 Zeskoczył z konia, urwał trzy gałązki, zacisnął w pięści i podał do ciągnięcia.
 Najkrótszą wziął Janko.
 Skrzywił się, lecz nie stawiał oporu.
 — Bywajcie zdrowi, mili bracia! — rzekł smutnie.
 Pocałowali się młodzi Lisowie, a Marcinek rzekł:
 — Bacz, abyś na owego capa Seleźniowa nie wpadł. A gdybyś spotkał, — w łeb go walnij gracko i w krzakach dobrze ukryj!
 — A no! — zawołał, zjeżdżając z drogi, Janko. — Na amen ugłaszczę, po naszemu. Bywajcie!
 Zniknął w krzakach.
 Marcinek z Olkiem ruszyli dalej.
 Już się mocno ściemniło, gdy ujrzeli ognie Drohobuża; zaczaili się w krzakach; ściągnęli koniom pyski aby nie rżały i nie prychały, uwiązali do pni drzew i zaczęli gryźć suchą kiełbasę.
 — Oby tylko Janko głową nie pokpił... — rzekł Olko.
 — Nie taki to basałyk! — uspokoił go Marcin. — Nie jednego zniewoli on ziemię brodą ryć!
 — Dajże Boże! — westchnął Olko.