Strona:F. A. Ossendowski - Lisowczycy.djvu/111

 — Chlastasz ozorem, jak krowa po cielęciu! Jakżeż Lachów niema, kiedy aż dwu szczerych Polaków przed tobą stoi, capie?!
 Błysnęła w tej chwili szabla i dziesiętnik padł bez okrzyku.
 Chłopcy rzucili się na pozostałych.
 Po chwili rozległ się trochę zdyszany głos Olka:
 — Przebierzemy się w łachy owych chamów i pojedziemy dalej spokojnie, jako drużynnicy.
 — Poto cała ta heca kole pieca była — ze śmiechem odparł Marcinek, zrzucając z siebie burkę.
 Omijając miasto, drogą, wiodącą do Kaługi, koło północy jechało dwuch drużynników moskiewskich.
 Jeden z nich śpiewał półgłosem:
 „Moskala mnie nie żal.
 Rąb, Sarmacie, siecz i pal!“
 A drugi śmiał się i mówił:
 — Leżą teraz capy głupie, a dumne, bo i wojewoda z nimi tam...
 — O świcie w pościg pobieżą za nami? — spytał Olko.
 — A jakżeż inaczej! — odpowiedział Marcinek. — Pobieżą... szlakiem na Smoleńsk...
 — A my na Kaługę walimy?
 — A my na Kaługę, bracie! — parskając śmiechem, odpowiedział jeździec w szyszaku ruskim i ciepłej szubie lisiej.
 — A jutro co będzie? — spytał znowu Olko.
 — O dziś myśl, a jutro Pan Bóg da! — padła odpowiedź.
 — Ależ ciemno na tej Rusi.
 — Ciemno, choć w pysk daj!