Strona:F. A. Ossendowski - Lisowczycy.djvu/137

 — Zria! Zria! Ty nas nie pocieszaj! Wiemy, że kijem pnia nie przerąbać!
 — Jakby im psi pojedli krupy, tak zmarkotnieli... — szeptali do siebie chłopcy i, czasu nie tracąc, jedli za pięciu.
 Marcinek, trącając stryjecznego brata w bok, mawiał zwykle:
 — Pomnij, Olko, co dziadziuś ci wyśpiewywał, gdyś się barszczem z rurą po uszy opchał!
 — Nie pomnę! — odpowiadał sennym głosem chłopak.
 — Jak głodny, to do niczego, a jak sobie podje, toby spał!
 — Wcale nie chcę spać, bom widział w kleci mocno piękną dziewicę: na pysku dziobata, na nogę — kuternoga — śmiał się Olko.
 — A ładna! Żeby ją do wody wpuścił, toby się raki zlękły! — odpowiedział Marcinek. — To śmieszka nadworna, wesołek w kiecy...
 — W poszanowaniu jest u tych bojarów! — dziwował się Olko.
 — Jak się widzi! Wszyła się w łaskę, niby wesz w kołnierz!
 Tak dworując, jechali coraz dalej, kierując się na Wiazmę, układając sobie w myśli, że hetman i Lisowski na ten gród nasamprzód się zwalą, bo twierdza to była mocna i bardzo zasobna w spiżę wszelaką.
 Od Moskwy biegł w owe czasy prosty trakt do Wiazmy. Lisowie jednak omijali go, mówiąc żartobliwie, że nie każda prosta droga do celu prowadzi, albo, że i do grobu — droga prosta. Więc sunęli bocznemi, mocno w jesieni popsutemi szlakami.
 Tu rzadko spotykali dążące pod Moskwę wojska, częściej zato luźne watahy opryszków, grasujących po drogach z maczugą, toporem lub kiścieniem za pazuchą.