Strona:F. A. Ossendowski - Lisowczycy.djvu/140

 Nagła nadzieja wstąpiła w serca chłopaków. Nadzieja i radość ślepa, nieopatrzna. Nie naradzając się nawet, wskoczyli na osiodłane konie i przez pola, naprzełaj, pomknęli ku płonącym budowlom.
 Ujrzeli duży dwór, ogrodzony płotem z pali.
 Za dworem podnosiła kopulastą głowę cerkiewka.
 Jacyś ludzie szturmowali dwór. Z poza płotów strzelano do napadających, którzy podpalili stodoły i złożone na zimę stogi siana.
 — Ilu ich może być? — spytał Olko.
 — Na oko, to chyba ze dwudziestu chłopa. Co zacz za ludzie? — szepnął Marcinek.
 Zeskoczyli z koni, uwiązali je w małym gaiku i zaczęli się skradać, kryjąc się za krawędzią wąwozu, biegnącego przez pola.
 Doszli zupełnie blisko, bo wyraźnie słyszeli krzyki oblegających.
 Byli to Moskale. Nawoływali się po rusku i wykrzykiwali ohydne przekleństwa.
 — Hej, wy tam, psi syny, poddajcie się! My — kniazia Pożarskiego drużynnicy! Przyszliśmy zabrać waszego bojara — zmiennika, bo przy Mścisławskim stoi i na lacką stronę ciągnie Ruś świętą! Poddajcie się i wywleczcie do nas za brodę bojarzyna Ozorina.
 — Hę? — mruknął Marcinek, łokciem trącając Olka. — Słyszysz?
 — W sukurs trza pośpieszyć — odparł chłopak.
 — O tem też i myślę! — rzekł Marcinek.
 Tymczasem drużynnicy krzyczeli, nie mając odwagi zbliżyć się do buchającego strzałami dworu.
 — Nikogo nie ruszymy, ino bojara Ozorina musimy wziąć i do obozu kniaziowego odstawić! Taki rozkaz!