Strona:F. A. Ossendowski - Lisowczycy.djvu/25

 W głosie pułkownika nagle drgać zaczęły nuty gniewu, które rychło we wściekłość przechodziły, a wtedy straszny był i groźny.
 Umilkło więc niesforne bractwo i, spoglądając na powieszonych, głowili się nad tem, jakby to snadniej i prędzej w karby się ująć i pojąć do sedna, co wolno, a czego nie lza...
 Dziesiętnicy, widząc to, mruczeli pocichu:
 — Czuj duch, sobacze gnaty!...
 Niejeden to wtedy obejrzał się poza siebie, lecz odwrotu już nie było, chyba na tę samą bramę, na stryk konopny.
 A tymczasem pan Jarosz udobruchał się, o gniewie zapomniał i pięknie zaśpiewał:
 Jedziesz ty, jadę ja,
 Jedziemy oba;
 Ja po własnej doli
 Ty we łzach, powoli.
 Hu-ha-a-a!
 Tubalnym głosem wyrzucił pan Jarosz owe „Hu-ha“ tak potężnie, że nad ogniskiem pląsający płomień chybotać i miotać się zaczął, niby wicher skrzydłami wionął na niego.