Strona:F. A. Ossendowski - Lisowczycy.djvu/66

 Hetman ze zdziwieniem spojrzał na niego, lecz nie odezwał się więcej.
 Usiadł i zaczął pisać list, płonąc cały i ciężko dysząc.
 Skończył i odczytał na głos.
 Pan Lisowski nagle padł na kolana i w milczeniu przywarł wargami do dłoni hetmana.
 — Z wami żyć i umierać! Święci męczennicy — Żółkiewski, Chodkiewicz, Koniecpolski... Nie zginie przy nich macierz-ziemia!... Nie zblednie honor rycerski!... Żyć i umierać! — szeptał.
 A gdy podniósł się, sucha, groźna twarz nie zdradzała już wzruszenia, w oczach tylko migotały ogniki, niby płomyki nad przygasającemi węglami.
 Wziął list, schował w zanadrzu kurty skórzanej, zapiął ją szczelnie i z milczącym ukłonem odszedł.
 Długo patrzył za nim hetman, potem ręką krzyż w powietrzu nakreślił i rzekł cicho:
 — W szczęśliwą godzinę, rycerzu!