Strona:F. A. Ossendowski - Lisowczycy.djvu/83

 — Słuchaj! — rzekł do niego. — Masz dukata, a gdy goście z kuźni powrócą do izby, powiedz im, że chcę się do kompanji zaprosić. A teraz pierzynę dawaj i siennik dla pachołka. Koniom obroku dosyta nasyp, a terlic nie zdejmij czasem, bo zgrzane mocno!
 — Aj — aj — aj! Czyż ja to mało rycerskich koni u siebie miał? — kręcił głową żyd, wybiegając z izby.
 Pan Lisowski usłyszał po chwili głosy za ścianą.
 Tajemniczy młodzieńcy powrócili z kuźni.
 Jeden z nich mówił wesołym głosem:
 — Kowale z nas nietędzy, mili moi! Może młot za lekki, nie podręczny, bo co uderzę, — na placek żelazisko rozbiję! No, ale podkowy taki są i wcale nie byle jakie... Do Smoleńska zdzierżą.
 Pan Lisowski szybko otworzył drzwi i wszedł.
 — Czołem, waszmościom! — rzekł, uważnie rozglądając się po izbie.
 Ujrzał trzech wyrostków o twarzach dzieciaków. Jednak były to dzieciaki zuchwałe, zadzierzyste i czupurne.
 Jeden z nich natychmiast podszedł do pułkownika i spytał groźnie:
 — Ktoś zacz? Poco wchodzisz bez opowiedzenia się?
 Lisowski się zaśmiał.
 — Komuż miałem się opowiedzieć, gdy hajduków nie macie przy sobie? Jestem Aleksander...
 — A bądźże nawet królem Zygmuntem! — przerwał wyrostek. — Nic tu po waści...
 Jakby piorun trząsł w pułkownika. Zawirował w powietrzu, porwany jakąś potężną mocą i wypadł z izby, niby kamień, ciśnięty z procy.
 — Dobranoc jegomości! — rozległy się drwiące głosy z poza ściany.