Strona:F. A. Ossendowski - Miljoner „Y“.djvu/111

chwastu zrag, odnalezionego wkrótce wśród suchych pędów trawy.
 Gdy stos zaczął się tlić, a nad nim podnosić się słup ciemnego dymu, Y usiadł na kamieniu i czekał.
 Wkrótce posłyszał krzyki, idące zdaleka, potem nowe z innej strony.
 Wódz uśmiechnął się radośnie.
 Oddziałek jego zbierał się znowu razem.
 Pojedynczo i małemi grupkami nadbiegały zziajane, jeszcze wylękłe chłopaki. Na widok uśmiechniętego wodza i im powracał spokój.
 Dzieci opowiadały sobie o przygodach podczas ucieczki z nad „rzeki szczęśliwości”; chwilami rozlegał się nawet śmiech i żarty.
 Przed wieczorem cała gromada zebrała się przy ognisku; nikogo nie zabrakło.
 Y przeliczył chłopców, a, odchodząc od nich, wzniósł oczy ku niebu i szepnął:
 — „Wspaniały”! Dobry, miłościwy „Wspaniały”, dziękuję Ci za ocalenie nasze!
 Usta mu drgnęły, a w oczach ukazały się łzy wdzięczności.
 Tego nikt jednak — oprócz wszechwidzącego „Wspaniałego” — nie zauważył.
 Kiedy Y podszedł znów do ogniska, przy któ-