Strona:F. A. Ossendowski - Miljoner „Y“.djvu/125

 Doczekał się, aż wróciły chłopaki, zabrane do kuchni przez dozorcę, i odprowadziwszy na stronę wysokiego Umaru, szepnął do niego:
 — Wskoczę ci na plecy, a ty trzymaj mnie! Chcę wyjrzeć przez okno!
 Uczepiwszy się bambusowych krat, długo się rozglądał, wreszcie zsunął się na ziemię i rzekł do chłopców:
 — Posłuchajcie! Biali ludzie chcą nas jutro ukarać chłostą. Jest to niesprawiedliwe! Nabroiliście, to prawda, lecz nie rozumieliście tego, coście robili. Musimy w nocy uciec z więzienia i dać nura do dżungli, jak najdalej od białych, którzy tu hojni są na kije. Ja tam swojej skóry podstawiać nie zamierzam!
 — Ani ja również! — odezwał się natychmiast Llo. — Podziurawią mi ją, to i skóra nanic!
 Chłopcy milczeli.
 — No, a wy, co o tem myślicie? — zapytał Y.
 Po długiem milczeniu odezwał się Dil — garbarz:
 — Eh, co tam! Niech biją, aby dawali nam taką dobrą polewkę i kaszę z prosa. Skóry od tego nie ubędzie nam!
 — A pewno! — dorzucił Boro.
 — Jedzenie to grunt! — zawołały inne dzieci.
 — Jedzenie — to grunt! — zawołały inne dzieci.