Strona:F. A. Ossendowski - Miljoner „Y“.djvu/183

 — Chciałbym wiedzieć, coby na taką hecę powiedzieli kulawa ciotka Bisir i nasz poczciwy wójt z Rugary, hę?
 Y parsknął śmiechem, bo pytanie to było istotnie zabawne.
 Wstąpili na lody do cukierni „Brothers Carletti”, gdzie wystrojone panie i panienki ze zdumieniem spoglądali na pewnych siebie czarnych „dżentelmenów”.
 W pewnej chwili Llo trącił łokciem towarzysza i szepnął do niego:
 — Na Boga! Oddawna już przyglądam się tobie i jestem przekonany, że obmyślasz coś nowego?
 Y spojrzał na niego przenikliwie i w milczeniu skinął głową.
 — Ach, ty... rru! — z miłością w głosie powiedział Llo i poprosił kelnera o drugą porcję lodów, tych najlepszych, mieszanych, pistacjowych i poziomkowych.
 Y zerknął w stronę chłopaka i ze śmiechem rzekł:
 — Ach, ty... żarłoku łakomy!
 Po wyjściu z cukierni, chłopcy się rozstali. Llo zamierzał pójść do biura spółki, gdzie miał coś do roboty, a Y wstąpić do banku.
 — Muszę sprawdzić, jaki też kapitał mamy