Strona:F. A. Ossendowski - Miljoner „Y“.djvu/44

dą większą kałużę lub jary, gdzie pozostawała woda z pory deszczowej.
 — Chłopcy! — krzyknął Llo. — Uplećcie-no mi długi sznur!
 Murzyni posiadają niezwykłą wprawę w robieniu powrozów. Splatają je z cienkich pasemek bambusów; wiją je też z włókien palmowych, trawy i cienkich gałązek.
 Chłopaki zabrały się do roboty. Nacięto pęki sztywnej trawy i trzcin. Wkrótce upleciono długi, mocny sznur.
 — Dobrze! — zawołał Llo. — Zaraz przyjdę!
 Długo myszkował wśród kęp, wpadał po brzuch w grząskie torfowisko, klął i prychał, coś mrucząc do siebie.
 Chłopcy ze zdziwieniem przyglądali się Llo.
 Niezawodnie ścigał jakąś zdobycz, bo skakał, pochylał się, wymachiwał kijem i, wykrzykując coś, gonił dalej.
 Przystanął wreszcie, otarł pot i błoto z czoła.
 — Łatwiej słonia pochwycić, niż tego nicponia! — krzyknął wesołym głosem.
 Powrócił, trzymając za ogon miotającego się rozpaczliwie dużego, rudego szczura wodnego. Uwiązał zwierzątko do powrozu i, zakręciwszy w powietrzu, cisnął na otwartą powierzchnię jeziorka.