Strona:F. A. Ossendowski - Niewolnicy słońca 01.djvu/153

 — Czego pani sobie życzy od administracji? — pytał tymczasem urzędnik.
 — Chcę odnaleźć swego męża i przy nim zamieszkać! — objaśniła, podnosząc niebieskie, smutne oczy.
 — Nie łatwem będzie zadanie wyszukania Moriba Diallo, bo prawdopodobnie wielu murzynów nosi to samo imię i nazwisko... — zauważył urzędnik. — Poproszę panią teraz o kilka informacyj, które muszę wnieść do protokołu. Imię pani?
 — Magdalena.
 — Panieńskie nazwisko?
 — Truot.
 — Lata i wyznanie?
 — Dwadzieścia siedem. Rzymsko-katolickie.
 — Wykształcenie? Zawód?
 — Skończyłam szkołę rękodzielniczą. Jestem z zawodu hafciarką.
 — W jakim kościele odbył się ślub pani z kapralem Diallo?
 — W kościele katolickim przy szpitalu św. Rocha w M., gdzie po bitwie nad Marną mój obecny mąż leżał ranny.
 — Więc Moriba Diallo był chrześcijaninem?
 — Tak powiedział księdzu...
 — Dlaczego pani nie przyjechała tu razem z mężem?
 — Gdy go wysyłano ze szpitala do Afryki jako inwalidę, nie miałam pieniędzy na podróż.
 — Rząd niezawodnie wydałby pani bilet wolnej jazdy i pewną sumę pieniężną — zauważył urzędnik.
 — Dlaczego pani nie zwróciła się do władz?
 — Moriba Diallo powiedział mi, że jemu, królewskiemu synowi, nie wypada korzystać z zapomogi rządu, i obiecał przysłać mi pieniędzy z domu — odpowiedziała pani Magdalena z pewną dumą w głosie.
 — Więc on przysłał pani nareszcie potrzebne pieniądze?
 — Nie! Przyjechałam na swój koszt.