górzysty kraj Futa Dżalon i nareszcie wschodnia część już sudańskiej strefy — a także z powodu braku dróg, kolonja pod względem ekonomicznym pozostaje jeszcze słabo zbadaną, a każdy rok przynosi nowe i coraz cenniejsze odkrycia, świadczące o wielkich możliwościach na przyszłość.
Tubylcy i po części nieliczni plantatorzy produkują tu kauczuk, wydobywając go z roślin Caslilloas elastica, Landolphia Hendelotii, Funtumia[1] i sprzedając do półtora miljona kilogramów rocznie; dające oleje roślinne ziarna arachidów, palmy Eloeis Guineensis i Sezamu[2]; jadalny ryż[3]; wywożone do Europy banany (około 1000 ton) i ananasy (około 50 ton); owoce mają w Gwinei doskonałe warunki, które pozwolą z chwilą, gdy będą kursowały statki lodownie, rozpocząć konkurencję z bananami Wysp Kanaryjskich; orzechy Kola, tytoń, bawełnę, kawę, gumę arabską i dostarczającą doskonałego włókna dla grubych, mocnych tkanin — agawę (Sizal).
Bogactwa mineralne Gwinei nie są dostatecznie zbadane, jednak znane już są duże pokłady rudy żelaznej, zawierającej 52% żelaza i 3% chromu[4]; rudy aluminjowej (boxyt[5]; złota[6]); miedzi i innych metali.
- ↑ Administracja kolonji założyła specjalne szkoły w Kankanie i Dabola dla nauczania tubylców kultury kauczuku.
- ↑ Eksport dochodzi do 3,5 milj. kil. arachidów; 71,5 milj. kil. ziaren palmy olejnej oraz 760 000 klgr. oleju; 1,6 milj. kg. Sezamu.
- ↑ Eksport ryżu dochodzi do 6 milj. kg.
- ↑ W obwodach Konakry, Boke, Forekariah i w górach Fula-Dżalon.
- ↑ W obwodach Boke, Forekariah.
- ↑ Roczna produkcja pierwotnym sposobem, praktykowanym przez murzynów daje do 3 milj. franków. Złotodajne piaski znajdują się w północno-wschodniej części kolonji, szczególnie zaś w pobliżu Sigiri. Jestem jednak przekonany, że w niektórych dolinach Futa-Dżalon znajdują się też niewielkie pokłady piasków, zawierających złoto.
