Strona:F. A. Ossendowski - Niewolnicy słońca 02.djvu/130

 — Jak się nazywa ten młodzieniec? — spytał biały, patrząc na skamieniałą nagle twarz Tiugu.
 — Baoro, brat mój! — padła odpowiedź.
 — Chcę mówić z Enamdoro — szepnął myśliwy. — Przyprowadź ją tutaj, a sam odejdź!
 Po chwili biały spostrzegł pachołka, który powiedział coś na ucho Baoro i ten natychmiast opuścił dziedziniec. Pachołek zbliżył się wtedy do tancerki i, coś mówiąc, wskazał jej oczami siedzącego w mroku myśliwego.
 Leniwym krokiem podeszła i patrzyła pytająco.
 — Pięknie tańczysz, Enamdoro! — zaczął europejczyk. — Masz w nagrodę pięć franków!
 — O! — zawołała dziewczyna i klasnęła w dłonie.
 — Tańczyłaś dziś dla Baoro! — mówił dalej. — Widzę serca ludzkie i nic się przede mną nie ukryje...
 — O! — powtórzyła tancerka, a w głosie jej brzmiała trwoga.
 — Nie bój się! — uspokoił ją myśliwy. — Lecz co powie Tiugu-Kurita, który ciebie kocha?
 — O, ty wszystko wiesz! — zawołała.
 — Wiem wszystko i dlatego pytam, co będzie teraz?
 — Ja lubię wesołych, śmiałych młodzieńców, takich, którzy kochają, jak na mężczyznę przystało! — mruknęła kapryśnym głosem Enamdoro. — Tiugu ma być dopiero uznany za świętego, a jest już teraz świętym. Jam nie dla takiego!
 — Będziesz się nudziła z przyszłym Kuritą? — pytał biały.
 — Będę szukała miłości... — rzekła twardym głosem.
 — Z kim? Z Baoro?
 — Z Baoro, czy z niewolnikiem Kurity, aby była miłość... taka, co pali i zabija, jak śmierć! — wybuchnęła.
 — Kurita jest młody i piękny — rzucił myśliwy.
 — Niech sobie szuka żony, która to dojrzy! — zaśmiała się szyderczo. — Ja nie widzę tego, bo boję się świętych.