Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/151

 Roberts nie spostrzegł, zdawało się, jej swobodnej wesołości i usiadł w milczeniu.
 Po chwili podniósł głowę i spytał:
 — Panno Ellen! Pani powiedziała, że nikt więcej ode mnie nie uczynił dla naszej Ojczyzny.
 — Naturalnie! — rzekła z przekonaniem w głosie.
 — To znaczy, że ojczyzna moja jest ojczyzną pani? — dopytywał dalej.
 — I odwrotnie! — dodała panna Ellen.
 — Jakież to szczęście, że pani tak myśli! — zawołał gorąco. — To dodaje mi śmiałości...
 — Pan mówi dziś zagadkami... — rzekła dziewczyna, podnosząc brwi i ramiona.
 — Ja kocham panią, panno Ellen, i proszę o rękę pani... — szepnął dobitnie. — Pani nie będzie żałowała tego, bo, widzi pani, — ja zrobię karjerę, a gdybym zginął — zostawię pani nazwisko bohatera, uczciwego i odważnego syna swojej ojczyzny...
 Panna Ellen zerwała się z leżaka i schwyciła się za głowę ruchem rozpaczy.
 — Boże! Jak ja się tego bałam! — krzyknęła i wybiegła z pokoju.
 Roberts, nic jeszcze nie rozumiejąc, zaczął szybkim krokiem chodzić po pokoju, ściskając ręce i marszcząc brwi.
 W kilka minut potem wszedł ojciec panny Ellen, stary urzędnik, naczelnik poczty i telegrafu.