Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/161

 — Czy Bob i jutro będzie latał? — krzyknął, zrywając się z fotela redaktor.
 — Nie pisałbym feljetonu o tem, czego nie będzie! — zauważyłem.
 — Rozumiem! — zgodził się John. — Daj pan ten feljeton.
 — Ile? — rzuciłem obojętne napozór pytanie.
 — Dziesięć dolarów! — padła natychmiastowa odpowiedź.
 — Dwadzieścia pięć... — wyrzekłem.
 — Drogo, lecz zapłacę — westchnął, a raczej ryknął John.
 — Tanio, bo feljeton — pierwsza klasa! — odparowałem skromnie, wyciągając manuskrypt co najmniej na 400 wierszy.
 Ledwie John Coonegh zaczął czytać, znowu zerwał się z fotela i zaczął biegać po pokoju.
 — Więc Bob Curty zamierza jutro latać z pasażerem i pasażerką, robiąc z nimi „looping“? — wrzeszczał na całe gardło.
 — Przecież o tem właśnie piszę — powiedziałem.
 — Well! Lecz jak pan mógł napisać o tem aż 400 wierszy, cały feljeton? — dziwił się redaktor, schylając się nad rękopisem.
 — Ehe! — pomyślałem. — Jabym ci nawet ze trzy feljetony o tem napisał, bo nie mam przecież zamiaru zestarzeć się i umrzeć w Wu-Czang, w twojej redakcji!