Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/165

 — Nr. 35... innego numeru nie używam!...
 Zapanowało kłopotliwe milczenie. Pierwszy się odezwał Max Garder, stary kawaler i wyga z pod ciemnej gwiazdy.
 — No, tak... — bąknął sobie pod nosem. — Lecz ten... ten... pieprzyk?
 Miss Dorota Hoodge najspokojniej w świecie uniosła sukienkę, ukazując jedną z najpiękniejszych, jakie w mojem życiu widziałem nóżek, obciągniętą cienką jedwabną pończoszką, i odchylając jej rąbek, paluszkiem dotknęła małego ciemnego pieprzyka tuż nad kolanem.
 Cudowne zjawisko nagle znikło, gdyż sukienka z białego crêpe de Chine nagle opadła zpowrotem.
 — Przepraszam — zaprotestował nagle John Coonegh. — Czy ten pieprzyk nie jest za mały?
 Rumieniec powlókł policzki miss Hoodge.
 — Redaktor nie ma racji! — zawołałem, przychodząc pannie z pomocą. — Mr. Curty nie stawiał wymagań co do rozmiaru swego talizmanu.
 Miss Dorota rzuciła mi wdzięczne spojrzenie i po chwili opuściła redakcję.
 — Thats’ boy! — ryczał John Coonegh, tarzając się od śmiechu. — A to szopkę urządził! Ale spokój to już teraz mieć będziemy!
 — Szkoda, że nie zajęliśmy się jeszcze pomiarami — burknął Max Garder, zapalając