Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/178

II.

 Obiad, wydany przez Martineza, wkrótce po przeniesieniu się jego z Meurice do hotelu na Montparnasie, trwał aż do godziny 7-ej wieczór.
 Nareszcie rzeźbiarz z podochoconym Grévinem zostali sami.
 — Prawdziwy z ciebie hidalgo! — śmiał się stary paryżanin. — Margot była w siódmem niebie!
 — Opowiedz mi coś o tej pięknej Amerykance! — poprosił Martinez i przymknął powieki, bo ujrzał w tej chwili roziskrzone, szafirowe oczy, złocisty obłok włosów, usta karminowe, połyskującą linję zębów i młode kształty, ledwie osłonięte lekką tkaniną sukni.
 Grévin zapalił fajkę i mówił:
 — Że Amerykanka — to wiesz; że bogata, to widziałeś, bo ma takie brylanty, jak orzechy; że piękna i młoda, to jasne, jak żarówki na 1000 świec; umie się ubrać, pięknie tańczy, maluje w Beaux-Arts, chociaż napróżno wala sobie piękne paluszki. Talentu ani krzty, ale snobizmu więcej niż dolarów u tatusia, zdaje się króla świń na Zachodzie.
 — Panna, mężatka, wdowa, rozwódka? — rzucił pytanie Martinez.
 — Do paszportu nie zaglądałem — zaśmiał się Grévin. — Myślę, że jak wszystkie takie —