Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/42

 Już można było dojrzeć działa, które z ciekawością wychylały długie, nieruchome szyje.
 — Krążownik angielski! — wołano w tłumie. — Krążownik...
 W kwadrans potem okręt wszedł już do portu, zahuczał ponuro i zgrzytnął łańcuchami kotwicy.
 Na pokładzie zaczęli biegać marynarze; odwiązywano i spuszczano szalupy, otwierano wielkie luki od magazynów węgla.
 Po chwili biała łódź, z dziesięciu wioślarzami i oficerem przy sterze, była już w przystani, a jakiś majtek wykrzykiwał głośno:
 — Paj-Lin! Zawołać Paj-Lina do komendanta!...
 Przybiegł stary, o cienkim warkoczu i prawie czarnej skórze Chińczyk i, uniżenie kłaniając się, bełkotał:
 — Depesza jest... Węgiel jest... Robotnicy są! Czy można ładować...?
 — Natychmiast zaczynaj! — rozkazał oficer, i łódź, pędzona dziesięciu wiosłami, jak mewa pomknęła przez zatokę.
 Wkrótce sapiący statek portowy przyciągnął do burty krążownika wielką, czarną krypę z węglem i tłumem robotników.
 Zaczęło się ładowanie.
 Sznur ludzi z koszami na głowach ciągnął się od krypy, szedł przez schody, prowadzące na