Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/48

 Po pokładzie tupiąc bosemi stopami przebiegli majtkowie.
 Rozległy się słowa cichej komendy i dyskretne gwizdki z rufy.
 Parowiec ryknął basowym głosem syreny i drgnął.
 Ktoś krzyknął:
 — Tak! Tak! Olaf Wegen płynie na pokładzie „Elfa“... Aha! Dobrze... Spuścić drabinkę od lewej burty... Proszę! Pełny chód...
 Parowiec znowu ryknął urwanym głosem i sunął dalej.
 Po chwili do kabiny wszedł służący.
 — Pana Olafa Wegena proszą na dek! — rzekł z uśmiechem.
 — Co się stało? — spytał Olaf.
 — Na pokład wgramoliło się dwuch korespondentów pism kinematograficznych. Przybyli łodzią... proszą o wywiad — objaśnił służący.
 — Do djabła! — zaklął cicho Olaf Wegen. — W Norwegji, czy w Stanach Zjednoczonych to samo, wszędzie i zawsze to samo!...
 Jednak wprawnym ruchem poprawił płowe włosy i, obejrzawszy w zwierciadle całą postać swoją wyszedł z kabiny.
 Zaczęło się fotografowanie, nakręcanie kilku krótkich scenek dla „kinożurnalu“ i wypyty-