Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/49

wanie o szczegóły karjery artystycznej, ulubione kreacje filmowe, wrażenia podróży, o zamiary.
 Olaf na wszystko odpowiadał spokojnie, bo tysiąc razy słyszał podobne pytania. Zatrzymał się, gdy spytano go o zamiary.
 Miał je zawsze.
 A teraz?
 Nie widział żadnego celu, nie odczuwał żadnych pragnień.
 — Przyjechałem do Norwegji... bo trzeba było dokądś jechać... Dałem sobie długi urlop wypoczynkowy... Czuję się znużony... nerwy nie są w porządku... Zbyt dużo grałem w ostatnich sezonach...
 — Co pan będzie robił w Norwegji? — spytał jeden z korespondentów.
 — Nie wiem... — odparł Olaf, wzruszając ramionami.
 — Gdzie się pan osiedli?
 — Nie... wiem...
 Spostrzegł zdumienie na twarzach dziennikarzy, więc uśmiechnął się i dodał:
 — Doprawdy nie wiem tymczasem!... Zrobię kilka wycieczek z Oslo i wynajdę zaciszny, malowniczy zakątek... Tymczasem... chwilowo... nie wiem jeszcze, jaki i gdzie...
 Parowiec znieruchomiał przy wybrzeżu portowem.