Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/50

 Wielkie, bogate miasto otoczyło wkrótce Olafa Wegena.
 Wchłonęło go w siebie, jak wielka pompa, wsysająca piasek na redzie.
 Musiało jednak znaleźć miejsce dla przybysza.
 Uczyniło to, pozostawiwszy go wraz z żółtemi skórzanemi walizkami i stalowym kufrem okrętowym we wspaniałym hotelu.
 Dokuczali Wegenowi jacyś nowi dziennikarze.
 Reporter portrecista rysował Olafa.
 Kilka młodych panienek otoczyło króla ekranu i błagało o autografy i fotografje.
 Porykiwały samochody. Turkotały tramwaje, biegnące wpobliżu, chłopcy wykrzykiwali nazwy dzienników południowych. Dolatywały zapachy z kuchni. Z lekkiem warczeniem sunęły windy hotelowe.
 Olaf westchnął.
 — Wszystko jak wszędzie! — szepnął. — Standartowe życie.
 Pomyślał chwilkę i dodał z rozpaczliwym ruchem ręki:
 — Odrazu mogę przewidzieć, co mnie będzie kosztował pobyt tu i czego tu mogę się spodziewać... Wszystko to doświadczałem sto, nie! tysiąc razy!
 Ścisnął skronie zimnemi rękami.
 Przebrał się szybko i wyszedł na miasto.