Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/68

wiedział że nie wolno kozaka ciskać o ziemię, jak worek z mąką.
 Zaklął i poprowadził dalej swój oddział. Nagle z krzaków wypadło dwóch Chińczyków. Szlochali i krzyczeli w niebogłosy, wygrażając pięściami.
 — Stój! — zawołali kozacy. — Czego wyjecie?
 — Chwała Bogn! Chwała Bogu! — ucieszyli się Chińczycy. — Przyszli dobrzy ludzie, uwolnią nas z rąk tych zbójów.
 — Jakich zbójów? — pytali przybysze, ze wszystkich stron otaczając Chińczyków.
 — Jest tu naczelnik, taki wysoki i chudy — objaśniali — silny i zły, jak sam djabeł. Złapał dziś pięćdziesięciu Chińczyków na pracy w szybie, bo to — niedziela i nie wolno pracować, więc kazał ich obić. Będziemy po zachodzie słońca torturowani, ratujcie nas, ratujcie, dobrzy ludzie!
 — Dobra nasza! — zawołał stary kozak. — Weźmiemy Chińczyków, to więcej nas będzie. Wołaj swoich, niech przychodzą!
 Chińczycy odbiegli i w kilka minut potem przyprowadzili cały tłum swoich rodaków, wymachujących drągami, kilofami, siekierami i witających radośnie przybyłych kozaków.
 Zaczęły się narady nad tem, z jakiej strony najwygodniej uderzyć na osadę i rozpytywano,