Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/75

 Stojący przy jeńcu człowiek podpruł miękką podeszwę obuwia jego i wysypał na pryczę kilka kawałków złota.
 — Zdradziłeś komunę i okradłeś ją! Podług naszego prawa, za kradzież, morderstwo, lub dokonanie zemsty w okresie wspólnej roboty jest jedna tylko kara — śmierć! Wyrok cięży na tobie.
 Lampa zgasła. Z ciemności dochodził ciężki oddech skazanego. Wkrótce trzech ludzi poniosło go w stronę opuszczonego już szybu, gdzie roboty, po wyczerpaniu złota, zostały na zawsze skończone. Do tego szybu wrzucono zdrajcę. Ci, którzy wykonali wyrok śmierci, stali nad szybem i słuchali. Strącony do czeluści głębokiej studni człowiek spadał długo, aż nareszcie rozległ się głuchy łoskot i plusk wody. Tak surowa, karząca dłoń nieznanego Sędziego dosięgła tego, który złamał przysięgę i prawo Komuny Złotej Rzeki.
 W dziejach tej dziwnej Komuny nie było wypadku, żeby nie dokonano wymiaru sprawiedliwości nad winnym, lecz nie było też żadnych pomyłek sądowych, żadnych skarg na surowe wyroki, a sumienia i twarze ludzi, których twardy los rzucił w te wąwozy Chinganu, były zawsze pogodne, mimo, że praca była nad wyraz, czasami ponad siły uciążliwą i niebezpieczną. Dziwną tajemnicą otoczona, w mil-