Strona:F. A. Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1930).djvu/80

i że każdy z nas może się uważać za człowieka bogatego? Mamy jednak przed sobą jeszcze sporo pracy! Wchodnia odnoga doliny, jak przekonaliśmy się, posiada bogate złoża złotego piasku. Powinniśmy go zabrać i — zabierzemy! Czyżby, towarzysze, na marne miała zejść nasza krwawa, znojna praca tylu lat? Czyż oddamy to, na co strawiliśmy kawał naszego życia, kozakom i chińskim gaminom-żołnierzom?
 Groźny pomruk olbrzymiego tłumu odpowiedział na słowa mówcy. Rozlegały się zewsząd głosy:
 — Nigdy! Niech spróbują! Brońmy się!
 Gdy się trochę uciszyło, mówca ciągnął dalej:
 — Mądrze powiadacie: „brońmy się!“ Porzućcie więc na pewien czas roboty, idźcie do koszar, gdzie już czekają na was towarzysze, którzy obejmą dowództwo. Formujcie oddziały tak, aby do każdego z nich weszli najbliżsi dla siebie ludzie. Od dowódców otrzymacie broń i spełniajcie rozkazy ich tak samo bez wahania i oporu, jak spełniamy wszyscy rozkazy dzienne naszej Komuny. Z Bogiem, towarzysze, do broni!
 Tłum jeszcze stał wpatrzony w miejsce, skąd przed chwilą przemawiał wysoki człowiek z rozwichrzoną, płową czupryną, lecz on już zeskoczył ze stołu i zamieszał się w tłumie. Robotnicy dzielili się tymczasem na oddziały i szli do koszar, do nieznanych jeszcze dowódców.