Strona:F. A. Ossendowski - Okręty zbłąkane.djvu/154

 — Hallo, rekinie Florydy, pokaż, co umiesz! Hurra, Baldwin-swimmer!
 Mikrocefal kłaniał się dumnie i ściskał dłonie przyjaciół i znajomych.
 Wreszcie zniknął w kabinie członków Jacht-Clubu, odprowadzany przez Johna Cornyle i swego trenera.
 Cała publiczność stłoczyła się na wybrzeżu, na tarasach ogrodu i na werandzie; niektórzy widzowie wgramolili się nawet na drzewa i na dach galerji.
 Sapiąc i rycząc, podpłynął parowiec, mający konwojować pływaków i wieźć sędziów.
 Wreszcie zawodnicy zjawili się na skoczni.
 Tu natychmiast otoczyli ich znajomi, prezydjum Jacht-Clubu, reporterzy. Zasypywano ich pytaniami i składano życzenia.
 Oboje odpowiadali krótkiemi, zdawkowemi słowami.
 Do Elzy Tornwalsen zbliżyła się grupa przybyłych Anglików i witała ją serdecznie, lecz spokojnie.
 — Hallo, profesor Warwick! — zawołała radośnie Elza. — I pan się fatygował poto, aby spojrzeć na jedno z moich szaleństw?!
 — Poczuwałem się do tego obowiązku! — odparł z grzecznym ukłonem uczony.
 — Obowiązku? — powtórzyła Elza.
 — No, tak! — rzekł dobitnie lord Warwick. — Obowiązek — być świadkiem zwycięstwa studentki naszego uniwersytetu, mrs. Tornwalsen!
 — Ach! Jaki z pana dobry przyjaciel! — zawołała Elza. — Ma pan zaufanie do mnie, — to dobrze!
 — Wierzę pani i w panią tak, jak w siebie samego! — odpowiedział Warwick z lekką afektacją i schy-