Strona:F. A. Ossendowski - Okręty zbłąkane.djvu/182

 — Brawo! To była odpowiedź szczera! — zauważyła.
 Elza nie odzywała się, jakgdyby zatopiona w myślach.
 Wreszcie spokojnie podniosła oczy na Pitta Hardfula i rzekła:
 — A pan, kapitanie? Udało się panu znaleźć liczniejszą załogę, niż ta, którą pan rozporządzał na „Witeziu“? Tworzy pan nowe, jasne, sprawiedliwe życie?
 Pitt westchnął głęboko i z grymasem bólu potarł lewe ramię.
 — Nie! — odparł suchym głosem. — Po odejściu z „Witezia“ skończyło się owo tworzenie... Załoga kutra okazała się bardziej podatną, niż oszalałe mrowisko ludzi z lądu! Przyglądałem się im przez kilka lat, podpatrywałem i podsłuchiwałem, czem żyje ludzkość cywilizowana...
 Umilkł, a Elza spytała z niepokojem i natarczywością w głosie:
 — I cóż pan przedsięwziął, kapitanie?
 — Dotąd nic! Dopiero zaczynam... Stawiam pierwsze kroki, chwilami obawiając się, że człowiek o dwóch zdrowych rękach nie zdąży przez całe życie wyprowadzić z równowagi tego, co stoi tak dziwacznie, bez żadnych fundamentów, a jednak nie chce runąć! Tymczasem, chociaż ten niedźwiadek tajmyrski zgruchotał mi lewe ramię, — nie ustanę i nie cofnę się przed niczem!
 Elza nagle przycisnęła ręce do piersi, jak wtedy na pokładzie holownika, gdy ujrzała idącego ku niej Pitta, i radosnym, przenikliwym głosem wykrzyknęła:
 — Biały Kapitanie!...