Strona:F. A. Ossendowski - Okręty zbłąkane.djvu/321

 Lekarze zalecali jednogłośnie i stanowczo wyjazd Pitta w góry.
 — Parę lat powinien pan spędzić w odpowiednich warunkach, wtedy dopiero płuca zabliźnią się ostatecznie! Nic innego pomóc nie może!... — mówili z naciskiem, surowo patrząc na chorego.
 Minęła wiosna i lato. W sierpniu zahuczała na jeziorze syrena „Witezia“.
 Elza wyglądała przybycia kutra, jak zbawienia duszy.
 Od niego teraz zależało ocalenie Pitta.
 Mikołaj Skalny zawinął się szybko. Wyładował rumy „Witezia“ i płynących z nim dwóch towarowych parowców, opatrzył maszynę i rzekł pewnego wieczora do Elzy:
 — Jestem gotów! Mogę za godzinę wyrychtować kotwicę...
 Porwała go za rękę i ścisnęła mocno, z wdzięcznością patrząc na olbrzyma.
 — O, fru Tornwalsen!... — bełkotał potężny szyper... — Fru Tornwalsen!... Oby tylko Bóg dał zdrowie naszemu sztormanowi!...
 — Tak! Tymczasem tylko o tem muszę myśleć i Boga prosić! — szepnęła.
 Wyznaczono dzień odpłynięcia.
 Cała osada wyległa na brzeg naprzeciwko wyspy Czoa, która niby czerwony trzon zdruzgotanej kolumny wyrastała z lazurowej toni jeziora.
 Starzy koloniści otoczyli kapitana i, chociaż mało go znali, raczej tylko z opowiadań tych, którzy już porzucili ten kraj, nawet oni z podziwem patrzyli na tę bladą, niemal przezroczystą twarz, w surowe, twarde