Strona:F. A. Ossendowski - Orły podkarpackie.djvu/76

na westchnąwszy kaszlać poczęła i wreszcie uniosła posiniałe powieki.
 Andrzejko wpatrywał się w nią z podziwem i jak gdyby lękiem, ale po pewnym czasie ośmielił się powiedzieć:
 — Nie bójta się już niczego, bo jam jest przy was i nikomu nie dam was ukrzywdzić!
 Patrzyła na niego przerażonym wzrokiem i milczała, słaba, drżąca, jeszcze nie całkiem przytomna.
 Widząc, że boi się go i nic nie mówi, znowu przemawiał do niej cicho i łagodnie:
 — Po co strachacie się mnie? Jam kiryśnik z chorągwi pana Herburtowej, nie jakiś tam zbójnik... Andrzejko jam Zawisza — z tych Zawiszów, co pod Beskidem na straży osiedli, i rycerza znamienitego Zawiszy Czarnego Sulimy... druh jam... i familiant...
 Słuchała go uważnie, ale wciąż milczała.
 — Nie strachajta się przeto mnie, na Bożyca i Przeczystą Pannę, nie strachajta! My waszych krzywdzicieli pobili... Ja was temu siwemu Gniewoszowi w Tarnobrzegu oddam... ino moi chłopcy z łodzią nadciągną... O-o-o, słysz, już płyną!
 Rzeczywiście z coraz gęstszych kłębów oparów nocnych dobiegało dalekie jeszcze wołanie:
 — Andrzej-ko-o-o! Za-a-a-wisza-aaa!
 — Płyń z nu-u-rtem! Trzy-maaaj na kę-pę! — odkrzyknął chłopak i uśmiechnął się do dziewczyny. — No, dobrze jest! Hej, przed brzeszczeniem jeszcze staniemy na zamku tarnobrzeskim! Ino nie bójta się mnie!
 Długo przekonywał ją i prosił aż wyszeptała drżącym głosikiem: