Strona:F. A. Ossendowski - Płomienna północ.djvu/384

szałego drzewa, majolika, emalja, wilgoć, zatęchłe tchnienie wieków, pajęczyna i gruzy...
 Cisza panuje tu wszędzie i smętek bezgraniczny, pleśń, kurz i wspomnienia. Pod okapami gnieżdżą się nietoperze i zdziczałe gołębie. Zalatujące odgłosy Marrakeszu, dawnej stolicy Berberów, gdzie zmieniały się trony, przepych i dzieje, umierają nagle, gdzieś wysoko, powyżej zielonych dachów panteonu Saadien.
 Gdzie pozostały dawna potęga, wspaniałość i ścigany przekleństwem los tych emirów?
 Znikło wszystko wraz z nimi, w proch się obróciło, zielskiem zarosło...
 — Bóg jest Jeden! — powtarzam za Abu Abdessalamem.
 Mój przyjaciel żegna mnie przy bramie i mówi:
 — Przyślę panu jutro historję wojowniczego Mohamed Saleh, ukochanego syna pierwszego sułtana dynastji, tak jak ją wyciął z kamienia artysta z Andaluzji w panteonie Saadien... Na pamiątkę!...
 Podchodzę do samochodu, lecz Abu Abdessalam dogania mnie i, zaglądając mi w oczy, szepcze:
 — Tam leżą prochy moich przodków!...
 Pochylił głowę, uczynił znak salamu i odszedł.
 Przez cały dzień byłem pod wrażeniem tego dziwnego zakątka i słów mego nowego znajomego.
 Może dlatego nie bardzo bawił mnie wczesny obiad, w cudownie zacienionym sadzie bogatego kupca Araba z Fezu, Si Mohammed ben Czokrun. A tymczasem obiad ten był wspaniały! Urządzono go w ogrodzie, w cieniu drzew owocowych, gdzie trawę pokryto pięknemi kobiercami, położono na nich „diwany“ czyli grube materace, zarzucone miękkiemi poduszkami.
 Stały przed nami niskie stoliki z mosiężnemi tacami.
 Czarne niewolnice, milczące i uważne, podały nam wodę, mydło i ręczniki do mycia rąk, poczem zajęliśmy miejsca na wygodnych, miękkich siedzeniach. Gospo-