Strona:F. A. Ossendowski - Płomienna północ.djvu/492

przechowała się w Rosji w pierwotnej formie w postaci „pominek“. Uczta składa się z kus-kus różnych gatunków, i tu znowu widzę zupełny paralelizm z obyczajami rosyjskiemi. Tam również podają różne kasze — pszenną, gryczaną lub ryżową. W tem wyrażają się wpływy wschodnie, ponieważ na „tryznach“ słowiańskich zabijano konia lub wołu i raczono się mięsem; o roślinnych zaś potrawach nie pozostało żadnych wspomnień. Dla „kus-kus“ pogrzebowego oraz dla rosyjskich kasz, podawanych na „pominkach“ po zmarłych, można znaleźć objaśnienie. Ponieważ trup jest zawsze „nieczysty“ i „nieczystą“ jest również przelana krew, po której Koran wymaga od wiernych całkowitego obmywania, a zatem jedynie roślinny pokarm może być w tym wypadku zalecany. Dlatego to Berberowie przygotowują kus-kus słodki, rosyjscy zaś wieśniacy — kaszę z rodzynkami lub suszonemi jagodami, lecz zawsze bez mięsa.
 Podczas naszej wycieczki słońce znowu się ukryło za chmurami i deszcz zaczął lać na dobre. Nie odstraszyło nas to jednak bynajmniej. Pod dowództwem Pariela zwiedziliśmy dolinę rzeki Zusfana. Automobilami przecięliśmy nagą pustynię, otaczającą Figuig i wjechaliśmy na teren pokryty rzędami areg’ów, czyli małych piaszczystych pagórków, częściowo porosłych kępkami trawy alfa i anabazisami. Przez sypki piasek dochodzimy do wąwozu, w którym wije się śród nagich zielonych i czerwonych gór — rzeka. Na jej brzegach rosną palmy i jakieś krzaki, na przeciwległym brzegu pasą się wielbłądy.
 W oddali przed nami piętrzą się szczyty grzbietów górskich — Dżebel Gruz i Dżebel Maiz.
 Są to dość dzikie jeszcze dotąd góry, gdzie można znaleźć stadka muflonów (ovis musimon) i polującą na nie panterę.
 Niedużo, coprawda, pozostało w górach tych pięknych zwierząt, i tylko z wielkim trudem potrafi wytropić je zapalony myśliwy, a jeszcze rzadziej