Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/100

 — Jesteśmy nad potokiem Safa — mówił przyciszonym głosem młody lama, rozkazującym wzrokiem patrząc na Buriata.
 — Pójdziesz przed nami, a gdy dogonisz Urusa, będziesz się starał zatrzymać go i jego ludzi — powiedział Unen kładąc ręce na ramionach Dżambojewa i zaglądając mu do oczu. — Jeżeli tego nie uczynisz i zdradzisz nas...
 — Guru! Guru! — przerwał mu Buriat klękając i głową dotykając jego kolan.
 — Idź! — padł rozkaz.
 Buriat wskoczył na siodło i ruszył z kopyta.
 — Uprzedzi Sobcowa... — mruknął Firlej.
 — Nie! Zginąłby! — odpowiedział lama wzrokiem przebijając czarne zwoje nocy, bo przed świtem stała się jeszcze czarniejsza.
 Szli przez pewien czas, prowadząc wierzchowce i pochwytując każdy dźwięk. Gdy wreszcie wsiedli na koń, poczęli sunąć pomiędzy krzakami.
 Na wysokim cyplu niby jakieś widmo wyrósł nad nimi biały zarys grobowca słynnego pundity Manu — Hindusa, który miał w górach swoją pustelnię.
 Zaczaili się w haszczach i czekali brzasku, a gdy pierwsza szarzyzna przedświtu wsiąkać poczęła w noc i rozpraszać mrok ujrzeli na szczycie wzgórza dwóch ludzi w pośpiechu siodłających konie.
 — Odjeżdżają! — zawołał Firlej.
 — Naprzód! — krzyknął Unen i smagnął swego konia.
 Krętymi załomami stromej drogi pędzili na szczyt przełęczy.
 Dopadli wreszcie grobowca i ujrzeli czterech jeźdźców mknących już przez wąską dolinę.
 Dżałhandzy zeskoczył z konia i obchodził biały grobowiec.
 Po chwili posłyszał coś widocznie, bo ujął do ręki karabin i począł ostrożnie rozsuwać krzaki.
 Unen i Firlej posłyszeli niebawem jego wołanie.
 Wbiegli do krzaków i zatrzymali się, zdjęci zgrozą.