Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/125

 Gdy minął już bramę i wszedł w ulicę, posłyszał ciche wołanie:
 — Cagan tała! Cagan tała!
 Doktór zaczął rozglądać się ostrożnie, lecz nie mógł znaleźć Unena ani hutuhty.
 — Co u kaduka! — dziwił się. — Przecież nie zamienił się chyba guru we wróbla lub wronę, bo tego tałałajstwa jest tu pod dostatkiem?
 Ktoś potrącił go i syknął:
 — Milcz i słuchaj!
 Firlej spojrzał obojętnym wzrokiem na mijającego go Assamczyka niosącego na giętkich sądach dwa kosze okryte workami.
 — Idź do klasztoru i czekaj! Przeorowi powiesz, że jesteś kupcem amerykańskim z Rangunu. Spotkałeś nas przypadkowo w klasztorze Tipperah.
 Firlej udając, że się rozgląda dokoła, wycedził przez zęby:
 — Na ostatnim wozie jedzie Torczi...
 Unen dodał kroku i wyprzedził go, krzykiem torując sobie drogę w ciżbie ludzkiej.
 Firlej długo czekał w pokoju gościnnym na powrót towarzyszy.
 Nudziło mu się samemu, więc odszukał stajnię i obejrzał konie. Znużone długą drogą i szybkim przemarszem pokładły się i leżały z zamkniętymi oczami.
 Obok nich wyciągnął się jak nieżywy „Knox“ uwiązany na rzemyku. Foxterier spał jak zabity, pojękując przez sen i wzdychając.
 Firlej wziął go na ręce i przeniósł do pokoju.
 Usiadł na miękkiej ławie trzymając „Knoxa“ na kolanach.
 Powiadomiony o powrocie jednego z gości przeor z całą świtą mnichów odwiedził go.
 Zaczęły się badawcze oględziny azjatyckie, przed którymi nic się ukryć nie może, ostrożne, a przebiegłe wypytywania, lecz to nie zmieszało doktora.