Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/127

 Zabawnie przekręcał przy tym łebek i nadstawiał uszu.
 Na komendę doktora piesek skakał przez laskę przeora, aportował rzucane mu przedmioty, udawał nieżywego, fikał koziołki i na tylnych łapach tańczył walca.
 Nang-Dac i mnisi pokładali się ze śmiechu.
 Uciecha była wielka, szczera i bezpośrednia jak u dzieci.
 Trzeba jednak było w jakiś sposób wyprosić gości, żeby nie przeszkadzali, gdy powrócą Unen i Dżałhandzy.
 Firlej mruknął coś do pieska, ten zaś zaczął ujadać i wyć.
 — Źle! — szepnął doktór do przeora. — W pieska wszedł zły duch za to, że w świętym miejscu wywołał tyle śmiechu i ubliżył powadze „kiongu“. Należy wypowiedzieć niezbędne zaklęcia!
 Przeor naradziwszy się z lamami co do treści zaklęcia głosem trochę przerażonym wyrecytował jakiś magiczny tekst.
 Ledwie przebrzmiało ostatnie słowo, Firlej z lekka tupnął nogą.
 Piesek urwał szczekanie i wskoczywszy na kolana doktora liznął go w policzek.
 Zaniepokojeni złym humorem jednego z miliona złych duchów lamowie wraz z przeorem kłaniając się raczej „Knoxowi“ niż Firlejowi szybko znikać poczęli za drzwiami pokojów gościnnych.
 Doktór pozostał sam.
 Piesek zwinął się na ławie i usnął w jednej chwili, lecz niebawem coś sobie przypomniał widać, bo podszedł do swego pana i począł piszczeć i merdać ogonkiem. Upominał się o kawałek cukru lub czekolady, gdyż taką zwykle zapłatę dostawał za swoje sztuki.
 Słońce zapadło za górami i mrok niemal odrazu rozgościł się w izbach.
 Wszedł młody służka klasztorny i wniósł dwie lampy naftowe i trzy lichtarze z czerwonymi świecami z wosku.
 Wkrótce jeden po drugim weszli Unen i Dżałhandzy.
 Ciężko opuścili się na ławę i głowy podparli rękami.
 Firlej pomyślał, że spotkało ich niepowodzenie, więc przeraził się i pytająco spoglądał na obu.