Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/158

 — A jakże! Do tej pani ja też mam pewne prawa, mój drogi doktorku!
 I ani się poruszył więcej.
 Nie zareagował nawet na rzuconą mu obelgę:
 — Cymbał ostrowłosy!
 „Knox“ udał, że do słuchu jego doszło tylko jedno słowo:
 — Ostrowłosy!
 To go bynajmniej nie obrażało. Urodził się przecież ostrowłosym foxterierem.
 Wszystkim zrobił ostatnią niespodziankę dobroduszny mister Hill.
 Potarłszy sobie czoło i zmrużywszy oczy powiedział:
 — Well! Musimy się porządnie wyspać, lady i dżentelmeni! Pani, miss Atri, ma już przygotowany w moim domu pokój, gdyż przewidywałem, że tak czcigodny effendi, jak Allaedin Hussein odda nam panią, dowiedziawszy się, że został zamieszany w niebezpieczną aferę przez tego niegodziwego bolszewika. Pan, mój przyjacielu Allaedinie, zanocuje również u mnie, żeby od samego rana zacząć telefonować, a pan, kochany doktorze... uda się do swoich towarzyszy, bo zapewne niepokoją się już oczekując pana w „kiongu“.
 Zmrużył szelmowsko oczy i szepnął do Firleja:
 — Nie mogę przecież zostawić tu starego lisa, bo coś nam zapewne zmaluje?!
 — All right! — mruknął smutnym i rozczarowanym głosem doktór. — Chociaż co do oczekujących mnie towarzyszy, to muszę powiedzieć, że gdy wychodziłem, chrapało bractwo unisono, jak stado sarłyków! Cha-cha! Z pewnością i teraz tak samo muzykują!
 Parsa propozycja Hilla zaskoczyła niemile.
 Czuł się teraz obrażony brakiem zaufania dla siebie, chociaż te dwa pojęcia: zaufanie i Allaedin Hussein tak do siebie pasowały, jak siodło jokeja do dwugarbnego wielbłąda.
 Zgodził się jednak bez szemrania, kazawszy tylko usługującemu Assamczykowi wyłamać kraty w oknie pokoju, gdzie była uwięziona córka radży.