Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/163

 Wreszcie dopiął swego i wtedy dopiero niemądry człowiek zrozumiał zamiary i plan pieska i z wdzięcznością spojrzał na niego.
 Przez balustradę przechyliła się jakaś postać i zajrzała na dół, mówiąc cichym głosem:
 — Co tam zwęszyłeś, „Knox“! Dosyć! Dosyć!
 Firlej poznał niskie nuty głosu Atri-Maji, ale nie odzywał się i stał jak urzeczony wpatrując się w majaczącą nad nim w mroku postać dziewczyny.
 W końcu Atri spostrzegła, czy raczej wyczuła stojącego na dole doktora, gdyż przechyliwszy się jeszcze bardziej przez balustradę spytała dziwnym głosem, który ni to drgnął jej nagle, ni to się załamał:
 — Czy to pan, panie doktorze?
 Zbrakło mu tchu w piersi, więc całą piersią wciągnął powietrze i odpowiedział usiłując nadać swoim słowom wyraz beztroski:
 — Do usług pani, miss Atri, to rzeczywiście ja! Tłukę się po tym Singribari jak Marek po piekle.
 — Dlaczego pan nie śpi? — spytała prawie przerażonym głosem.
 — Proszę pani, w Singribari nie jest to takie proste! — zaśmiał się czując jak ciepła, łagodna fala zalewa mu serce i podnosi się coraz wyżej, ogarnia go całego, pozbawia sił i świadomości.
 Umilkł, bo nie mógł już mówić.
 Wbijał oczy w mrok i szukał jej twarzy z taką namiętnością, jak gdyby stał się nagle poganinem — nomadem skrajnej północy, gdy to po nieskończenie długiej i beznadziejnej nocy polarnej szuka na wschodniej połaci nieba pierwszych, nikłych jeszcze oznak brzasku, szarej, zwodniczej poświaty, zmieniającej kształty gór, drzew i ludzi, pełnej dziwnych — to słodkich i radosnych, to znów przerażających i złowrogich mamideł.
 — Dlaczego pan nie śpi? Miał pan wszak ciężką dobę? — szepnęła znowu.