Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/166

 Była przecież kobietą, a kobiety mają odwagę zaglądać miłości w źrenice i nie znoszą, gdy jest jak niema, zbyt powściągliwa i utajona.
 — Dlaczego? — powtórzyła pytanie. — Czyżby pan doktór nie był zdolny do prawdziwego uczucia na całe życie?
 — Ja? Ależ jabym... — zerwało się coś w Firleju i już poniosło go, lecz pomiarkował się zawczasu.
 Przeszedłszy się jeszcze parę razy przed domem, wykrztusił bardzo niepewnym i cichym głosem:
 — Kto spojrzał na panią choćby jeden raz, ten już nie zapragnie innej kobiety...
 Było to bardzo śmiałe powiedzenie.
 Zrozumiał to, więc chciał osłabić wrażenie, przynajmniej tak mu się to wydawało:
 — Mówię to istotnie wyłącznie o sobie! Inni mężczyźni w tej kwestii nic mnie nie obchodzą!
 Uświadomił sobie nagle, że tymi słowami jeszcze bardziej podkreślił prawdziwe swoje uczucie, więc wtulił głowę w ramiona zupełnie zgnębiony tą beznadziejnie śmieszną sytuacją i mruknął:
 — Czy słyszy pani, miss Atri, jak coś tam miauczy?
 — To wcale nie żadne „coś“ tylko tygrys — odpowiedziała przekornie.
 — Ach... to tygrys?... — przeciągnął i na nowo zaczął chodzić tam i na powrót.
 Przez kilka chwil trwało milczenie.
 Mrok się zgęścił jeszcze bardziej.
 Moskity korzystając, że tygrys umilkł, wściekały się i cięły Firleja jak opętane.
 Doktór klepał się co chwila po ramionach, czole i szyi, ale nic to na tę plagę nie pomagało.
 Wreszcie Atri zawołała ze współczuciem:
 — Pana jeszcze te przebrzydłe moskity na śmierć zażądlą! Dlaczego pan doktór nie zapali papierosa?
 — Ach, prawda! — ucieszył się Firlej, ale, sięgnąwszy do kieszeni, odpowiedział ze śmiechem: — Nie mogę, bo