Strona:F. A. Ossendowski - Pierścień z Krwawnikiem.djvu/210

 Olbrzymie zwierzęta szły powolnym krokiem słuchając głosu siedzącego u nich na karku kornaka — poganiacza.
 Firlej jechał w palankinie trzymając w ręku sztucer, znakomitej fabryki „Holland and Holland“ ze zbrojowni radży.
 Ścieżka biegła przez grząską równinę zarośniętą wysokimi trzcinami i krzakami ciemnych tamaryndów.
 Niewidzialny w gąszczu dzwonił pędzący z gór wartki strumyk.
 Świergotały ptaki i szeleściły skrzydłami wielkie, barwne motyle unoszące się nad Firlejem.
 Tu i tam przez nieduże polanki przemykały się szakale. Na niewysokim pagórku przywarowała hiena, nastraszona rozlegającym się ze wszystkich stron ciężkim stąpaniem słoni i ich pochrapywaniem. Śmignęła wreszcie do haszczy i gdzieś się zaczaiła.
 Z puszczy dobiegał trwożny rechot małp i jękliwe kwilenie sępów wypatrujących zdobyczy.
 W wysokiej trawie z szelestem suchych łodyg i badylów sunęły stadka dzikich perliczek, bażantów i czarnych indyków himalajskich, by, dobiegłszy do skraju polanki, wystrzelić jak race do góry błysnąwszy pstrym opierzeniem.
 Czasem przekicał zając i ukrył się gdzieś pod krzakiem.
 Wreszcie słonie doszły do obszernej kotliny.
 Na jej dnie połyskiwało zwierciadło jeziorka, okolonego gmatwaniną młodej porośli, oplecionej różnymi powojami i bluszczem.
 Tam i sam biły w oczy barwne bukiety storczyków i jakiś czerwonych, mięsistych kwiatów.
 Pomiędzy tymi haszczami strzelały wyżej kępy bambusów i brunatnych, chwiejnych trzcin z czarnymi na wierzchołkach kitami.
 Słoń Firleja doszedł do krzaków na dnie kotliny i na rozkaz kornaka stanął, podnosząc zwiniętą trąbę i nadstawiając uszu.
 Tropiciel obiegł teren i powrócił mruknąwszy kilka słów do kornaka.